Dag 4

Ik ga niet elke dag een blog schrijven hoor maar nu is alles nog zo nieuw dat ik alles wil vertellen.
Vanochtend alweer het record verbroken in de dala dala, 27 dit keer! We konden amper meer bewegen. Op een gegeven moment stopte de dala dala. Niemand in de bus sprak Engels dus we wisten niet waarom we stil stonden. Ze riepen maar do doro.. hmm uiteindelijk bleek dat dit een matras betekent. Deze lag op het dak en waren ze verloren onderweg. Even geduld dus want deze moest natuurlijk opgehaald worden door kaka (het mannetje in de dala dala). Terwijl we zaten te wachten zijn we ten huwelijk gevraagd door een man van ehm laten we zeggen 65? I want to marry any of you. Het maakte hem dus niet uit of het met Luciënne of met mij was, wat een cultuur!
Uiteindelijk zijn we toch aangekomen bij het weeshuis. Je moet dan even opschrijven dat je er bent en daarna gingen we meteen naar de premature baby’s. We moesten een schort aan voor de hygiëne en je moest jezelf desinfecteren. De nanny’s waren lief voor ons en we voelden ons welkom. We mochten meteen aan de slag want het was etenstijd. Luciënne kreeg meteen een baby in haar armen met een fles en vervolgens nog een. Ik was de huilende baby’tjes aan het troosten. Wat waren die klein! Het eerste meisje dat ik vast hield was 4 maanden, ze ziet eruit als een baby van 4 weken en is ontzettend licht. De baby’s daar zijn zo ontzettend schattig! Ik wilde ze allemaal mee naar huis nemen. We zijn hier de hele ochtend geweest. Alle baby’s slapen op hun buik in een heel klein schattig bedje. Je legt ze neer en ze gaan slapen, dat is nog eens iets anders dan bij ons op het werk. Een jongetje wilde niet slapen dus ik heb hem op mijn schouder in slaap gewiegd. Ik kon zo wel de hele dag blijven staan. Zo schattig! Bij de baby’s heeft wel iedereen zijn eigen bedje en kleertjes en de nanny’s zijn lief voor de kindjes. Ze praten tegen ze, spelen met ze en nemen de kinderen op schoot als ze niks gaan doen, in tegenstelling tot de nanny’s van gisteren. Het enige waarbij ik nog even mijn ogen dicht doe is dat ze de baby’s aan 1 arm of 1 been optillen. Ook de kleine baby’s! Zo zielig! Het is heel bizar dat deze kindjes heel ziek zijn. Nu ze nog zo klein zijn merk je niet echt dat ze ziek zijn, behalve dat ze zo klein zijn voor hun leeftijd.
Na deze hele fijne ochtend gingen we weer lunchen bij tanz-hands. Een café dichtbij ons weeshuis. Lekker hoor een 2 ½ uur durende pauze. Ik denk dat ik wel weer even moet wennen als ik straks weer 3 kwartier pauze heb;) Na de pauze gingen we naar de iets grotere babygroep. We kwamen aan en alle kinderen lagen wakker in bed. We hebben geholpen om ze uit bed te halen en ze worden dan allemaal naast elkaar op de grond gelegd met een flesje die ze zelf opdrinken. Wat een schattig gezicht! Er kwam een groep Engelse mensen die als excursie even konden komen kijken op het weeshuis. Ik vond het maar raar want het voelde een beetje alsof ze aapjes kwamen kijken, al had ik het waarschijnlijk zelf ook gedaan als ik de keuze had. De mensen vroegen heel geïnteresseerd naar de kinderen en naar wat we kwamen doen en waar wij vandaan kwamen. Ze wilden na de safari in Afrika ook wel op safari in Nederland om “the wild tulips” en “the big 5 windmills” te bekijken haha.
Na dit lachertje kwam er wat droeviger nieuws. Luciënne hield een jongetje vast van ongeveer 9 maanden oud. Hij is heel erg dun en zag er wit/grauw uit. Hij kon zelf zijn hoofdje niet meer omhoog houden en draaide steeds zijn ogen weg, hij viel dan in slaap en zijn hartje klopte heel snel. Zijn benen waren zo dun als een steel van een bezem en je kon om zijn nekje heen met je duim je wijsvinger aanraken. We vroegen ons af wat er met hem was omdat het ons niet echt normaal leek. Het blijkt dus dat hij van de week aan de straat is gevonden. Hij lag daar waarschijnlijk al even en is daarom zo moe en verhongerd. Ze zijn met hem naar het ziekenhuis geweest en hij kreeg medicijnen. Hopelijk sterkt hij snel aan. Ik kan niet wachten om morgen weer naar hem toe te gaan en hem heel veel te knuffelen want ook op deze groep kwam er uit de nanny’s weinig respons, zelfs op dit jongetje.
Het is 23 graden maar het is winter dus de kinderen mogen eigenlijk niet naar buiten. Als je dat toch wil doen mag het, maar dan met een muts op en een dikke deken. Om 16.45 zat onze dag er weer op en moesten we snel terug voordat het donker werd. De kinderen gaan met z’n allen zwaaien en zeggen bye bye! Heel erg schattig!
De jongen in de daladala probeerde ons op te lichten maar we hadden het door en trapten er niet in. De hele daladala moest daarom lachen, waarschijnlijk probeert hij dit vaker! Om 18.30 kwamen we weer aan bij ons huis en gingen we frietjes eten! Wat een luxe! Toen we aankwamen bij ons huis waren mijn kleren die naast mijn koffer slingerde gewassen en mijn all stars zijn schoongemaakt haha! Nou mam, je kan hier nog een voorbeeld aan nemen! Grapje!

Dat was het weer voor vandaag, ik ben benieuwd wat we morgen weer gaan meemaken en dan is het alweer weekend. We gaan dit weekend waarschijnlijk (90% zeker) op safari t/m maandag! Ik ben heel benieuwd!
Geniet van het warme weer daar, ik trek m’n lange mouwen morgen weer aan!
Liefs vanuit Arusha!