Dag 3, op naar het weeshuis

Dag 3
Naar het weeshuis
Vandaag was het dan eindelijk zo ver dat we naar het weeshuis gingen, wat heb ik daar naar uitgekeken. De reden waarvoor ik hierheen ging! Toen de wekker ging stond ik meteen naast mijn stapelbed. Klaar om te gaan! We werden opgehaald door Marit voor de laatste keer, hierna moeten we het zelf doen. We hebben een record bereikt. Met 25 mensen in een dala dala. Pff, bij 22 kon ik al niet meer bewegen en toen kwamen er nog drie bij. Daar komt nog bij dat de gemiddelde vrouw daar net zo dik is als sugar lee hooper dus je zat best krap hihi. Vervolgens mochten we met de boda boda. De motortaxi. Ik vond dat heel leuk! Als je het te hard vond gaan moest je zeggen: polee polee, of hij wat zachter wilde rijden maar hij reed veilig dus dat hoefde niet. Toen nog 40 minuten met een andere propvolle dala dala en toen waren we er.

Toen we aankwamen kregen we een rondleiding van de eigenaar. We stapten met 1 voet een groep binnen en we werden al omver geknuffeld. De kinderen hebben zo’n hechtingstoornis allemaal dat ze met iedereen knuffelen alsof ze je al jaren kennen. Ik mocht een meisje niet meer neerzetten dus die heb ik meegenomen de rest van de rondleiding. Wat een te schattig meisje! Met rastastaartjes en hele mooie ogen. Ik wilde haar eigenlijk meenemen naar huis haha.
De rondleiding heeft al veel indruk op me gemaakt, wat hebben ze daar weinig materiaal om de kinderen optimaal te kunnen verzorgen.. Vooral bij de premature baby’s moest ik wel even slikken. Zo klein en dan al zonder ouders. Ik vond het best heftig om te zien. Er is een groep voor premature kindjes, dan een groep tot 1 jaar, een groep van 1 tot 2 jaar en een groep van 2 tot 3 jaar ongeveer. Deze laatste twee groepen lopen een beetje door elkaar maar ze slapen op andere tijden en eten andere dingen.
Na de rondleiding mochten we meteen aan de slag. We begonnen bij de dreumesgroep. Ze gingen net fruit eten, nouja avocado met knoflook… lekker he? De kinderen eten ook losse teentjes knoflook tussendoor. Ik doe het ze niet na! De nanny’s kunnen niet goed Engels praten dus het is een beetje gebarentaal. Na het “fruit” gingen we buiten spelen. Ze hebben niet echt veel schoenen en veel zijn kapot of niet compleet. Er kan dus maar 1 groep tegelijk naar buiten en dan vaak met 2 verschillende schoenen. Bijvoorbeeld een sneaker en een laarsje. Ik had inmiddels een nieuw meisje aan me vast geklampt. Ze was heel moe maar ze mocht niet slapen, ze slapen daar op vaste tijden en het was nu nog geen tijd. Ze viel uiteindelijk bijna bij mij op schoot in slaap. Ook hebben we een kindje met het syndroom van down op de groep. Hij is heel schattig maar ook heel grappig. Hij komt goed voor zichzelf op door een bepaald geluid te maken en kijkt mega scheel. Hij wordt daar wel een beetje aan zijn lot over gelaten. Hij had een vieze luier, de nanny keek in zijn luier, zag dat hij heel vies was maar een uur later was hij nog steeds niet verschoond. Wij mogen daar niet verschonen, yes..heb ik toch nog een beetje vakantie hihi!
Vervolgens kregen de kinderen eten. Ze hebben in de tafel gaten gezaagd en daar 5 kinderstoelen in gemaakt. Best efficiënt maar het ziet er heel grappig uit. De grote kinderen eten op de grond of halen staand soms een hapje bij de zittende nanny. Ik ging helpen bij de kleinere kinderen. Je staat dan met alle leidsters op een rij bij de “in de tafel” zittende kinderen en geeft zonder te praten het eten in een mega snel tempo en met dezelfde lepel. Op een gegeven moment was ik net klaar met een kindje en had de nanny er 2.5 kind gedaan. En ik gaf dan nog redelijk snel achter elkaar door. Ik had een jongetje dat op een gegeven moment niet meer wilde eten. Ik zette het bordje dus neer maar dat was niet de bedoeling. Ik moest het in zijn mond duwen, dan wilde hij nog wel. En jawel, na wat strijd heeft hij zonder te mopperen toch zijn bordje leeg gegeten. Alles maar dan ook alles is anders dan op het kinderdagverblijf thuis. De kinderen eten ’s middags trouwens bonenprut. Dan gaan de kinderen slapen, ze slapen met kleren en soms zelfs schoenen aan.
Er wordt zo goed als niet tegen de kinderen gepraat, alleen als ze iets niet goed doen. De leidsters zitten op een muurtje te wachten of doen de was, ze kijken niet naar de kinderen om. De kinderen ook niet naar de leidsters trouwens. De kinderen vermaken zichzelf of spelen/knuffelen met vrijwilligers. Ik kan hier wel een mooi onderzoek naar doen volgend jaar voor school denk ik;)
De kinderen zijn heel blij, de meeste dan. Sommige kinderen willen alleen opgetild worden maar als je dan samen met iets gaat spelen vind hij/zij het wel heel leuk. De kleertjes van de kinderen zijn kapot of vies. Ze hebben niet hun eigen kleren maar dragen elkaars kleren en schoenen.
Van 12.30 tot 15.00 hadden we pauze. We zijn bij een cafétje gaan lunchen. Om 14.45 kwamen we weer terug. De nanny’s zaten buiten op het gras te kletsen. Wij liepen naar binnen om te kijken of er al iets te doen was want we hoorden gehuil. We keken door het raam van de slaapkamer en zagen dat alle kinderen wakker zijn. Ze zijn zelf uit bed of in elkaars bed geklommen en liepen ketend door de slaapkamer. Andere kinderen huilden en de nanny’s doen niks. Waarschijnlijk omdat het nog geen 3 uur is en ze dus nog pauze hebben ofzo. Ik wist niet wat ik zag. De hele omgang met kinderen is zo anders dan bij ons op het werk. Morgen ga ik naar de premature kindjes. Daar zag het er wel zorgzamer uit. We vroegen aan de eigenaar of deze kinderen dan niet gewoon in het ziekenhuis moeten liggen. Hij zei dat het hier beter is dan in een ziekenhuis, de kinderen daar liggen op een 1 persoon volwassen bed als burrito’s met z’n 15en naast elkaar ingerold in een deken. Hier hebben ze gewoon een eigen bed en hopelijk meer liefde maar dat ga ik morgen zien.
De terugweg hebben we helemaal alleen gedaan en dat ging heel goed! We zijn niet eens verdwaald;). Vanavond aten we nasi samen met Ilse, ons huisgenootje.
Ik ben benieuwd naar morgen!
Liefs Leanne